نئو (Neo) خود را یک اکوسیستم "به سرعت در حال رشد و توسعه" می داند که هدف آن تبدیل شدن به پایه ای برای نسل بعدی اینترنت است - اقتصاد جدیدی که در آن پرداخت های دیجیتال، هویت ها و دارایی ها گرد هم می آیند.

این پروژه در ابتدا با نام Antshares شناخته می شد و زمانی که در فوریه 2014 راه اندازی شد، تصور می شد اولین بلاک چین عمومی چین باشد. این پلتفرم متن باز متعاقباً سه سال بعد به نئو تغییر نام داد.

علاوه بر ایجاد یک جامعه جهانی از توسعه دهندگان که زیرساخت جدیدی برای شبکه ایجاد می کنند و موانع ورود را کاهش می دهند، تیم پشتیبان این پروژه یک طرح EcoBoost را اجرا می کند که برای تشویق مردم به ساخت برنامه های غیرمتمرکز و قراردادهای هوشمند بر روی بلاک چین طراحی شده است.

این پلتفرم اغلب به نسخه چینی شبکه اتریوم تشبیه شده است.

دا هونگفی (Da Hongfei) و اریک ژانگ (Erik Zhang)، بنیان گذارن نئو (Neo)هستند. هر دو به عنوان روسای بنیاد نئو (Neo) فعالیت می کنند که هدف آن ترویج پذیرش بلاک چین است.

دا هونگفی گفته است، اگرچه اینترنت اختراع بزرگی است، اما دارای معایب بسیاری است – و این بدان معناست که مصرف کنندگان روزمره بیشتر مواقع کنترلی بر داده های خود ندارند. این کارآفرین معتقد است که برنامه های بلاک چین در نهایت مورد پذیرش عمده قرار خواهند گرفت.

چه چیزی نئو (Neo) را منحصر به فرد می کند؟

یکی از نقاط فروش منحصر به فرد بلاک چین نئو (Neo)، توسعه مستمر آن است، که به تضمین آینده نگر بودن آن و اینکه قادر به مقابله با افزایش ناگهانی تقاضاست، کمک می کند. همانطور که قبلا ذکر شد، این پروژه Neo 3.0 را توسعه داده است که امنیت شبکه را افزایش می دهد و امکان پردازش تعداد بیشتری تراکنش در ثانیه را فراهم می کند.

برخلاف بسیاری از بلاک چین‌های دیگر، این شبکه دارای دو توکن بومی است: NEO و GAS. در حالی که نئو (Neo) به عنوان یک توکن سرمایه‌گذاری عمل می‌کند و به افراد اجازه می‌دهد در رای‌گیری در مورد بهبود بلاک چین شرکت کنند، GAS برای پرداخت هزینه تراکنش‌هایی که در شبکه تکمیل می‌شوند استفاده می‌شود.